Αυτή είναι η πολύ προσωπική μου ιστορία - ένα ταξίδι που με οδήγησε μέσα από σκαμπανεβάσματα, αμφιβολίες και συνειδητοποιήσεις, και τελικά σε μια βαθύτερη σύνδεση με τη φύση και τους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζομαι. Την αφηγούμαι από την οπτική γωνία του πρώτου προσώπου για να σας μεταφέρω κατευθείαν σε αυτό το ταξίδι που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Είμαι ο Felix και αυτό είναι το ταξίδι μου.

✦✦✦

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που αλλάζουν τα πάντα. Για μένα, έναν παθιασμένο αεροναυπηγό μηχανικό, αυτή η στιγμή δεν ήρθε σε ένα εργαστήριο ή ένα υπόστεγο, αλλά βαθιά μέσα στα δάση του Καναδά, περιτριγυρισμένη από τις αρχαίες παραδόσεις των Πρώτων Εθνών. Αλλά για να αφηγηθούμε πλήρως αυτή την ιστορία, πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω - πίσω στην αρχή, στις πρώτες σπίθες μιας ιδέας που αναπτύχθηκε μέσα μου, σε μια πορεία που αρχικά δεν περίμενα ποτέ.

Μεγάλωσα σε έναν κόσμο που ήταν βαθιά ριζωμένος στη φύση. Οι γονείς μου έδιναν μεγάλη σημασία στην αυτάρκεια, γι' αυτό και καλλιεργούσαν τα λαχανικά μας σε έναν μεγάλο κήπο στο γειτονικό χωριό. Ζούσαμε σε μια παλιά γειτονιά σε έναν μικρό λόφο και συμμετείχα στις εργασίες στον λαχανόκηπο από μικρή ηλικία. Τα λαχανικά που καλλιεργούσαμε δεν ήταν απλώς τροφή, αλλά μια έκφραση της σύνδεσής μας με τη γη. Πάντα απολάμβανα να βοηθάω στη φύτευση, την περιποίηση και τη συγκομιδή των καρπών της δουλειάς μας. Για μένα, το σκάψιμο στο χώμα, η παρατήρηση των φυτών και η θέαση των καρπών της δουλειάς μου ήταν η μεγαλύτερη ευτυχία.

Αλλά δεν ήταν μόνο ο λαχανόκηπος που με διαμόρφωσε. Κάποια βράδια, πριν πάω για ύπνο, φρόντιζα τις αγελάδες στον αχυρώνα, τις τάιζα και φρόντιζα να τις φροντίζω καλά για τη νύχτα. Αυτές οι παιδικές εμπειρίες ξύπνησαν από νωρίς μέσα μου το όνειρο να γίνω μια μέρα ο ίδιος αγρότης. Η απλότητα και ο ρυθμός της αγροτικής ζωής δεν ήταν απλώς μια παιδική ανάμνηση για μένα, αλλά μια βαθιά λαχτάρα που θα με συνόδευε για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Είχα μια ιδιαίτερα διαμορφωτική εμπειρία στην ηλικία των επτά ετών, όταν πέρασα όλες τις καλοκαιρινές διακοπές σε ένα αγρόκτημα στο Sörgerberg στην Αυστρία. Εκεί, ήμουν εν μέρει μόνος μου υπεύθυνος για τις αγελάδες, πράγμα που μου άρεσε πάρα πολύ και μου έδωσε μια βαθιά αίσθηση σύνδεσης με τα ζώα. Ο Franz και ο Sepp, οι δύο αγρότες της φάρμας, ήταν οι καλύτεροι δάσκαλοι που θα μπορούσα να έχω στην παιδική μου ηλικία. Η απλή προσέγγισή τους στη ζωή και το γεγονός ότι δεν με αντιμετώπιζαν σαν μικρό παιδί, αλλά σαν έναν από αυτούς, μου έκαναν μόνιμη εντύπωση. Αλλά μετά τις διακοπές ήρθε μια πικρή απογοήτευση για μένα: οι γονείς μου με πήγαν πίσω στο σχολείο αντί να με αφήσουν στη φάρμα, όπου είχα νιώσει τόσο άνετα και γεμάτη. Κάποτε είπα αστειευόμενος στη μητέρα μου ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της - και πιθανώς επίσης μια πραγματική πρόκληση για όλους τους δασκάλους που προσπαθούσαν να με κάνουν να καταλάβω ότι ήταν καλύτερα να κάθομαι ακίνητος και να μαθαίνω παρά να φροντίζω ένα αγρόκτημα.

Η επιστροφή στο σχολείο ήταν ένα σκληρό χτύπημα για μένα. Ήμουν απρόθυμη να πάω εκεί γιατί δεν έβλεπα κανένα νόημα στο να μάθω κάτι που φαινόταν χωρίς νόημα για τον κόσμο ή για τον εαυτό μου. Οι αυστηρές δομές και το πρόγραμμα σπουδών έμοιαζαν με ένα κλουβί που φυλάκιζε τη δημιουργικότητά μου και τη θέλησή μου για ζωή. Αντί να με ενθαρρύνουν, συχνά ένιωθα να με κρατούν πίσω οι καθηγητές και να περιορίζουν την ανάπτυξή μου. Για μένα, το σχολείο ήταν ένα μέρος που άφηνε ελάχιστο χώρο για τα πράγματα που ήταν πραγματικά σημαντικά για μένα: τη φύση, την πρακτική εργασία και τη βαθιά κατανόηση του κόσμου γύρω μου. Αυτή η αναντιστοιχία μεταξύ της φυσικής ελευθερίας που είχα βιώσει στο αγρόκτημα και των αυστηρών κανόνων του σχολείου μου άφησε μια βαθιά δυσαρέσκεια προς ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν εκτιμούσε τις φυσικές μου ικανότητες και ενδιαφέροντα.

Αλλά η ζωή πήρε αρχικά διαφορετική τροπή. Αν και είχα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον κοντά στη φύση, μετά το σχολείο με τράβηξε προς μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Η σχολική μου πορεία κάθε άλλο παρά απλή ήταν: ξεκίνησα στο γυμνάσιο, αλλά λόγω των κακών μου επιδόσεων έμεινα πίσω και τελικά πέρασα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Εκεί αποφοίτησα με ένα μέτριο απολυτήριο λυκείου. Παρά αυτές τις προκλήσεις στο σχολείο, ήξερα ότι έπρεπε να βρω το δικό μου δρόμο.

Ο ενθουσιασμός μου για τις μηχανές και την τεχνολογία με οδήγησε να εκπαιδευτώ ως μηχανικός αεροσκαφών το 2004. Ο ανταγωνισμός ήταν τεράστιος - 600 υποψήφιοι για μόλις 10 θέσεις εκπαίδευσης - αλλά ήμουν ένας από τους τυχερούς που τα κατάφεραν. Αυτή η ευκαιρία ήταν για μένα η απόδειξη ότι μπορείς να πετύχεις πολλά με τα δικά σου κίνητρα και μια ισχυρή ορμή. Κατά τη διάρκεια της μαθητείας, ανακάλυψα το πάθος μου για την τεχνολογία και την ακρίβεια που απαιτούσε αυτή η δουλειά, και αποφοίτησα ως ο καλύτερος σε ολόκληρη τη Γερμανία. Αυτό το βραβείο δεν ήταν μόνο μια τιμή, αλλά και μια επιβεβαίωση του πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεις τη δική σου ώθηση για αυτό που μαθαίνεις.

Μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής μου, εργάστηκα ως τεχνικός αεροσκαφών σε μόνιμη θέση μέχρι το 2012, όπου συντηρούσα, αποσυναρμολογούσα, επισκεύαζα και συναρμολογούσα αεροσκάφη. Αυτός ο κόσμος της τεχνολογίας είχε τη γοητεία του - η ακρίβεια, οι απαιτήσεις ακρίβειας και η ευθύνη που τον συνόδευε με γοήτευαν. Μου άρεσαν οι προκλήσεις που έφερνε η δουλειά και η ευκαιρία να εργάζομαι σε ένα περιβάλλον που μου προσέφερε ένα ορισμένο επίπεδο ασφάλειας. Αλλά βαθιά μέσα μου, μια ανησυχία άρχισε να αναπτύσσεται. Ενώ εργαζόμουν στο ψυχρό, αποστειρωμένο περιβάλλον των αεροδρομίων και των υπόστεγων, ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε. Κάθε χρόνο που περνούσε, συνειδητοποιούσα όλο και περισσότερο ότι το πραγματικό μου πάθος δεν ήταν η τεχνολογία, αλλά η φύση που είχα αγαπήσει τόσο πολύ στην παιδική και νεανική μου ηλικία.

Το 2012, μετά από σχεδόν μια δεκαετία στην αεροπορία, η ανησυχία μέσα μου εξελίχθηκε σε μια πραγματική εσωτερική σύγκρουση. Ξανά και ξανά, απολύθηκα απροσδόκητα στην καριέρα μου, γεγονός που με έβγαζε κάθε φορά εκτός τροχιάς. Μετά τη δεύτερη απόλυση, δεν ήξερα τι να κάνω στη συνέχεια. Για να βρω σαφήνεια, αποφάσισα να περπατήσω το Camino de Santiago και περπάτησα 1000 χιλιόμετρα με την ελπίδα να βρω απαντήσεις στο ερώτημα τι πραγματικά πρέπει να κάνω στη ζωή μου. Δυστυχώς, παρά το μακρύ ταξίδι και τις πολλές σκέψεις που έκανα στη διαδρομή, εξακολουθούσα να μη βρίσκω την τελική απάντηση.

Όταν επέστρεψα, αποφάσισα να ολοκληρώσω τις εξετάσεις μου ως επιθεωρητής αεροσκαφών και να δημιουργήσω τη δική μου επιχείρηση ως επιθεωρητής αεροσκαφών σε ηλικία 25 ετών. Η απόφαση αυτή μου επέτρεψε να συνεχίσω τη δουλειά μου με έναν εντελώς νέο τρόπο. Εργάστηκα στη Σιγκαπούρη, σε όλη την Ευρώπη, τον Καναδά και την Αφρική ως επιθεωρητής αεροσκαφών και απόλαυσα την ελευθερία και τις προκλήσεις που έφερνε η αυτοαπασχόληση.

Αλλά βαθιά μέσα μου, η ανησυχία άρχισε να μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Βρισκόμουν σε έναν κόσμο που μου γινόταν όλο και πιο ξένος: Εξυπηρετούσα και επιθεωρούσα επαγγελματικά αεροσκάφη που ανήκαν στους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, ενώ εγώ ο ίδιος ένιωθα όλο και περισσότερο συνδεδεμένος με τους απλούς ανθρώπους αυτής της γης - τους αγρότες, τους τεχνίτες, εκείνους που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Αυτή η αντίφαση με έτρωγε και άρχισα να αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσα να παραμείνω πιστός στις εσωτερικές μου αξίες.

Το 2006, στη μέση της επαγγελματικής μου καριέρας, έλαβα μια διάγνωση που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Οι γιατροί μου είπαν ότι έπασχα από μια ανίατη ασθένεια και ότι έπρεπε να συμβιβαστώ με αυτήν. Με συμβούλευσαν να πάρω τη φαρμακευτική αγωγή ώστε να μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου. Μου εξήγησαν επίσης ότι η κατάσταση της υγείας μου δεν είχε καμία σχέση με τη διατροφή μου - η οποία ήταν εντελώς αντιφατική για μένα με φλεγμονή στο έντερό μου. Αλλά ήξερα μέσα μου ότι αυτό δεν ήταν αλήθεια.

Γιατί αυτό που μου είπαν στην πραγματικότητα ήταν: "Δεν έχουμε ιδέα πώς να θεραπεύσουμε μια τέτοια ασθένεια". Οι δηλώσεις των διαφόρων γιατρών μου άφησαν ένα βαθύ σημάδι, αλλά ήταν επίσης η σπίθα που άναψε μέσα μου μια δεκαετή αναζήτηση για θεραπεία και υγεία.

Αρνήθηκα να δεχτώ αυτή την πρόγνωση. Ξεκίνησα ένα εντατικό ταξίδι αυτογνωσίας, θέτοντας στον εαυτό μου ξανά και ξανά το ερώτημα: Τι είναι η αληθινή υγεία και τι χρειάζεται για να επιτευχθεί; Ορισμένα από τα συμπτώματα που υπέφερα ήταν τόσο σοβαρά που παραλίγο να πεθάνω από αυτά στη Μάλτα το 2010. Αυτή η στιγμή αποτέλεσε άλλο ένα σημείο καμπής για μένα - συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι.

Κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίας, έψαξα και πειραματίστηκα, εξερεύνησα διαφορετικές θεραπευτικές μεθόδους και έμαθα πόσο στενά συνδέεται η υγεία με τη ζωή σε αρμονία με τη φύση. Στο τέλος αυτού του ταξιδιού, είχα όχι μόνο ανακτήσει την υγεία μου - χωρίς φάρμακα και χωρίς συμπτώματα - αλλά και μια βαθύτερη κατανόηση του τι σημαίνει να είσαι πραγματικά υγιής.

Στα τέλη του 2013, εν μέσω της εσωτερικής και εξωτερικής μου αναζήτησης, συνέβη ένα άλλο σημείο καμπής. Με κάλεσαν στο Πίτερμπορο του Καναδά για να εκτελέσω μια τελευταία αποστολή ως τεχνικός αεροσκαφών. Όμως αυτή η αποστολή δεν ήταν μια συνηθισμένη εργασία - θα μετέφερα ένα επαγγελματικό τζετ από το Πίτερμπορο στο Λάγος της Νιγηρίας, ως μηχανικός του αεροσκάφους και μέρος του πληρώματος, για να το πω έτσι, για να λειτουργήσει το αεροσκάφος εκεί κάτω. Αυτό που ξεκίνησε ως μια αποστολή ρουτίνας σύντομα μετατράπηκε σε μια περιπέτεια που με οδήγησε βαθιά μέσα στα δάση του Καναδά.

Σε κάθε μέρος που επισκέφθηκα, ένιωσα πιο οικεία στις αγορές, γιατί εκεί γνώρισα τους ανθρώπους και την κουλτούρα της περιοχής. Μου άρεσε και εξακολουθεί να μου αρέσει να κοιτάζω τους αγρότες στα μάτια, να τους μιλάω και να τους ευχαριστώ για την παραγωγή τροφίμων. Κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις επισκέψεις σε αγορές στον Καναδά, γνώρισα τοπικούς αγρότες και προσκλήθηκα από έναν Καναδό Πρώτων Εθνών να συμμετάσχω στην παραγωγή σιροπιού σφενδάμου στο αποθεματικό του. Χωρίς δισταγμό, άφησα το αεροπλάνο που θα έπρεπε να περιμένω και ακολούθησα το κάλεσμα της φύσης.

Κατά τη διάρκεια του χρόνου μου με τα Πρώτα Έθνη, πήγα σε τελετές που λάμβαναν χώρα μέσα στη μαγευτική φύση και στην ορεινή περιοχή του Οντάριο. Με πήγαν στις ιερές πέτρες με χαρακτικά χιλιάδων ετών και μου εξήγησαν το νόημά τους. Ήταν μια βαθιά τιμή να κάθομαι σε έναν κύκλο με τους πρεσβύτερους της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής, τους εκπροσώπους των αντίστοιχων φυλών, γύρω από μια φωτιά και να λέω τις ιστορίες μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα να με βλέπουν και να με ακούνε πραγματικά οι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι ήξεραν ακριβώς τι εννοούσα όταν έλεγα: "Δεν μπορώ να καταλάβω τι πραγματικά κάνουμε ως ανθρωπότητα".

εβδομάδες που πέρασα με τα μέλη των Πρώτων Εθνών στο "Sugarbush", όπου ο χυμός σφενδάμου συλλέγεται και μεταποιείται σε σιρόπι. Αυτός ο χρόνος ήταν κάτι περισσότερο από ένα διάλειμμα από τη ρουτίνα για μένα- ήταν μια αποκάλυψη. Εντυπωσιάστηκα βαθιά από την πνευματική σύνδεση που είχαν τα Πρώτα Έθνη με τη φύση, τον τρόπο με τον οποίο ζούσαν σε αρμονία με τη γη αντί να εργάζονται εναντίον της. Τέτοιες ιστορίες είχα ακούσει μόνο σε βιβλία στο παρελθόν. Τώρα ήμουν μέρος της και συνειδητοποίησα ότι ήταν καιρός να αφήσω τα φτερά μου και να ριζώσω σε αυτό το ιερό έδαφος.

Επέστρεψα στην Ευρώπη με μια νέα αίσθηση σκοπού και κατεύθυνσης. Η αναζήτησή μου για θεραπεία και ένα νέο μονοπάτι στη ζωή με οδήγησε τελικά στο σπίτι μου, το τρίγωνο των συνόρων στον Μαύρο Δρυμό. Εκεί αποσύρθηκα για να επεξεργαστώ τις εμπειρίες και τις συνειδητοποιήσεις από τον Καναδά. Ωστόσο, μετά τις βαθιές εμπειρίες μου με τα Πρώτα Έθνη, δεν μπορούσα πλέον να αντέξω την πολυάσχολη ζωή των ανθρώπων στην Κεντρική Ευρώπη. Με πλήγωνε να βλέπω τον ψυχρό κόσμο στον οποίο ταξιδεύαμε εκεί εμείς, οι αδελφοί και οι αδελφές μου.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, θυμήθηκα μια διαμορφωτική εμπειρία που είχα στην Ελλάδα το 2012. Τότε, μετά την επιστροφή μου από τον Δρόμο του Αγίου Ιακώβου, όταν δεν αισθανόμουν πολύ καλά, είχα προσκληθεί στην Ελλάδα για μερικές εβδομάδες. Έζησα εκεί στις πιο απλές συνθήκες και βίωσα μια αυθόρμητη θεραπεία χωρίς να αλλάξω τίποτα πάνω μου. Ήταν μια από τις πιο εντυπωσιακές εμπειρίες της ζωής μου. Αυτή η ανάμνηση ήταν τόσο δυνατή που ήξερα ότι έπρεπε να επιστρέψω στην Ελλάδα για να έρθω ξανά σε επαφή με την απλότητα και τη θεραπευτική δύναμη αυτής της χώρας.

Ετοίμασα λοιπόν τις βαλίτσες μου και αγόρασα ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Ελλάδα. Πέρασα τους πρώτους μήνες σε ένα ειδυλλιακό νησί, απολαμβάνοντας τον ήλιο, τη θάλασσα και την απλή ζωή. Αλλά η ηρεμία και η γαλήνη δεν κράτησαν πολύ. Εγώ, που είχα συνηθίσει να είμαι πάντα δραστήρια, σύντομα ένιωσα την ανάγκη να κάνω κάτι περισσότερο από το να περνάω τις μέρες μου στον ήλιο. Ήθελα να καταλάβω από πού προερχόταν το νόστιμο ελαιόλαδο που απολάμβανα κάθε μέρα. Οι κάτοικοι του νησιού μου είπαν ότι αν ήθελα πραγματικά να γνωρίσω την ουσία του ελαιολάδου, θα έπρεπε να ταξιδέψω στην Πελοπόννησο.

Τον Οκτώβριο του 2014, έφτασα στην περιοχή που φημίζεται για το ελαιόλαδό της. Αρχικά, βρέθηκα με μια οικογένεια ομογενών που παρήγαγε ελαιόλαδο στη γη που είχε αγοράσει. Όμως αυτή η εμπειρία δεν με ικανοποίησε. Μου έλειπε η αυθεντικότητα, η σύνδεση με τους ανθρώπους που ασκούσαν αυτή την τέχνη εδώ και αιώνες. Ήθελα περισσότερα - ήθελα να γνωρίσω την ψυχή της ελληνικής ελαιοκαλλιέργειας, με όλες τις όμορφες και τρομερές πλευρές της, όλη τη χαρά και όλο τον πόνο της.

Μια μέρα, κάνοντας ωτοστόπ στην περιοχή, συνάντησα τρεις ντόπιους που με πήγαν στο χωριό τους. Με προσκάλεσαν για καφέ, και παρόλο που το γλωσσικό εμπόδιο ήταν μεγάλο, καταλάβαινε ο ένας τον άλλον. Τους εξήγησα ότι είχα έρθει να μαζέψω ελιές, όχι για τα χρήματα, αλλά για να μάθω και να αποκτήσω εμπειρίες. Εντυπωσιασμένος από τη στάση μου, ο Βασίλης, ένας από τους άνδρες, με κάλεσε να έρθω στο Βασιλίτσι. Εκεί, μου είπε, θα μπορούσα να μείνω, να φάω και να δουλέψω για όσο καιρό ήθελα.

Μετά τη συνάντηση στο Βασιλίτσι, οι τρεις Έλληνες που είχα γνωρίσει κάνοντας ωτοστόπ με οδήγησαν πίσω στο μέρος όπου είχα αρχικά βοηθήσει στη συγκομιδή των ελιών, πάνω από τη Μεθώνη. Συμφωνήσαμε να ξανασυναντηθούμε σε 10 ημέρες, μια Παρασκευή στις 7 το πρωί, στο ίδιο ακριβώς σημείο, καθώς δεν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μεταξύ μας στο τηλέφωνο ή να ανταλλάξουμε ιδέες με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

Αφού εκπλήρωσα την υπόσχεσή μου και τελείωσα τη συγκομιδή ελιών με τους μετανάστες, πήρα το δρόμο για το σημείο συνάντησης δέκα ημέρες αργότερα. Στις 7 το πρωί ακριβώς, με το σακίδιο στους ώμους μου, στάθηκα στο συμφωνημένο σημείο πάνω από τη Μεθώνη. Ήταν ένα όμορφο πρωινό και η ανατολή του ήλιου έβαφε τον ουρανό με υπέροχα χρώματα. Στις 7 ακριβώς, όπως είχε συμφωνηθεί, ο Βασίλης ήρθε από το μονοπάτι και με χαιρέτησε με ένα ζεστό "Καλημέρα".

Έτσι μετακόμισα στο Βασιλίτσι, ένα μικρό, απομακρυσμένο χωριό. Τα επόμενα τρία χρόνια έζησα και εργάστηκα δίπλα στους αγρότες. Έμαθα πώς να φροντίζω τα ελαιόδεντρα, να συγκεντρώνω τον καρπό και τελικά να παράγω το χρυσό ελαιόλαδο για το οποίο φημίζεται η περιοχή. Αυτή η εμπειρία ήταν ό,τι έψαχνα: πραγματικές συναντήσεις, σκληρή δουλειά και το βαθύ αίσθημα του να είσαι μέρος κάτι μεγαλύτερου.

Όμως, καθώς μεγάλωνα όλο και περισσότερο στο ρόλο του ελαιοπαραγωγού, οι χωρικοί άρχισαν να βλέπουν κάτι άλλο σε μένα. Αναγνώρισαν το ταλέντο μου να συνδέω, να οργανώνω και να συντονίζω ανθρώπους. Μίλησαν στη συνείδησή μου και με αποθάρρυναν από το να εργάζομαι μόνο ως ελαιοπαραγωγός. Αντ' αυτού, μου ζήτησαν να χρησιμοποιήσω τις ικανότητές μου για να δημιουργήσω ένα δίκτυο που θα βοηθούσε τους αγρότες να επιτύχουν δίκαιες τιμές και να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσής τους.

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι το ταξίδι μου δεν είχε τελειώσει ακόμα. Ήταν σαν όλα αυτά τα χρόνια αναζήτησης, αμφιβολιών και αγώνων να με είχαν οδηγήσει σε αυτό ακριβώς το σημείο. Ένιωσα ότι αυτός ήταν ο αληθινός μου σκοπός - όχι απλώς να συγκεντρώνω ελιές, αλλά να χτίζω γέφυρες, να ενισχύω κοινότητες και να υπερασπίζομαι αυτά που πίστευα και αυτά που ένιωθα για αυτόν τον κόσμο.

Η πρόκληση που αντιμετώπισα ήταν μεγάλη, αλλά το κάλεσμα της καρδιάς μου ήταν ισχυρότερο. Ήξερα ότι δεν αγωνιζόμουν μόνο για τον εαυτό μου, αλλά για όλους τους ανθρώπους που γνώρισα σε αυτό το ταξίδι - τους αγρότες, τους τεχνίτες, τους απλούς ανθρώπους που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του κόσμου μας.

Έτσι αποφάσισα να συνεχίσω σε αυτό το μονοπάτι, όσο δύσκολο και αν ήταν. Ωστόσο, αυτή η απόφαση δεν ήταν το τέλος του ταξιδιού μου, αλλά η αρχή μιας νέας φάσης. Άρχισα να δημιουργώ ένα δίκτυο βασισμένο στις αρχές της δικαιοσύνης, Βιωσιμότητα και άμεση συνεργασία. Ήταν ένα έργο που απαιτούσε από μένα περισσότερα από ποτέ, αλλά και ένα έργο που μου έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όραμα ενός καλύτερου και δικαιότερου κόσμου.

Με κάθε βήμα που έκανα προς τα εμπρός, ήξερα ότι θα έμενα πιστή σε αυτό το μονοπάτι, ό,τι κι αν συνέβαινε. Και καθώς προχωρούσα, σχηματίστηκε μπροστά μου ένα μονοπάτι που θα επηρέαζε όχι μόνο το δικό μου ταξίδι, αλλά και τις ζωές όλων εκείνων που έχουν το θάρρος να υπερασπιστούν τα πιστεύω και το πάθος τους και να αγωνιστούν για ένα μέλλον όπου οι άνθρωποι θα επανενώνονται και θα βρίσκονται σε αρμονία με τη φύση.

⁂

Ελπίζω ότι η προσωπική μου διαδρομή, την οποία μοιράστηκα μαζί σας εδώ, θα σας εμπνεύσει και θα σας βάλει σε σκέψεις. Ήταν και είναι ένα μονοπάτι γεμάτο προκλήσεις, αλλά και γεμάτο υπέροχες συναντήσεις και πολύτιμες γνώσεις. Θα χαιρόμουν να ακούσω τις δικές σας εμπειρίες και ιστορίες που σας διαμόρφωσαν στο ταξίδι της ζωής σας, που σας απασχολούν και σας προκαλούν.

Τα σχόλιά σας σημαίνουν πολλά για μένα και ανυπομονώ να διαβάσω από εσάς.

Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση felix.schroeder@teikei.us γράψτε.

Μάθετε περισσότερα για την ιστορία του TEIKEI και το όραμα της βιώσιμης, φιλικής προς τα εγγόνια γεωργίας σε αυτό το βίντεο.